Δεν θυμάμαι όλες τις φορές που ένιωσα φόβο ότι κάτι θα συνέβαινε.
Δεν θυμάμαι τις φορές που ένιωσα ότι δεν μπορώ να κουνηθώ.
Ψήγματα σκέψεων εμφανίζονται στο μυαλό μου. Μερικές αποκρουστικές εικόνες από την ζωή μου.
Ήταν στο σχολείο , ήταν στην παιδική χαρά, στο λεωφορείο, στον δρόμο , σε τουαλέτα μαγαζιού, ήταν στο σπίτι του.
Και εγώ ήμουν 5 , ήμουν 9 και καθώς μεγάλωνα τίποτα δεν με εντυπωσίαζε πια.
Αλλά θυμάμαι την ατίθαση γλώσσα μου , θυμάμαι τα πόδια μου να διώχνουν αυτούς που εισέβαλαν πάνω στο κορμί μου , θυμάμαι την κοριτσίστικη φωνή μου να ζητάει για βοήθεια και το δίκιο της, θυμάμαι ανθρώπους που με έσωσαν και με βρήκαν , θυμάμαι να με σηκώνω κάθε πρωί από το κρεβάτι προσπαθώντας να μου δώσω ζωή , θυμάμαι τις ουσίες που έγιναν οι καλύτεροι μου φίλοι μέχρι να φύγει ο πόνος ,τους καινούριους μου άντρες φίλους που με αγάπησαν πραγματικά για αυτό που είμαι , θυμάμαι άλλα άτομα σαν εμένα που με πίστεψαν , ψυχολόγους ,κοινωνικούς λειτουργούς και συμβουλευτικούς νομικούς.
Μια μεγάλη ιστορία σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Και αν αυτή είναι ζωή ας είναι με όλες τις αντιφάσεις της.