Ο όρος κακοποίηση χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους στις μέρες μας. Δεν περιορίζεται μονάχα στην σωματική βία αλλά στην συναισθηματική και την λεκτική. Σε αυτό το άρθρο θα ήθελα να εστιάσω σε μερικούς τρόπους με τους οποίους κάποιος μπορεί να μας χειριστεί σε μια σχέση συναισθηματικά .
Το Gaslightingείναι μια μορφή ψυχολογικής χειραγώγησης, όπου ένα άτομο προσπαθεί να κάνει τον άλλον νααμφιβάλλει για την ίδια του την αντίληψη, τη μνήμη ή ακόμα και τη λογική του. Ο στόχος είναι να χειραγωγηθεί ο άλλος, ώστε να νιώθει σύγχυση, ανασφάλεια και εξάρτηση.
Το Lovebombingπαρουσιάζεται με τον μανδύα της υπερβολικής αγάπης και προσοχής. Το ένα άτομο κάνει αμέτρητα κομπλιμέντα και μεγάλες δηλώσεις αγάπης στον σύντροφό του , ώστε να του δημιουργήσει την ψευδαίσθηση μιας βαθιάς, μοναδικής και ιδανικής σχέσης. Στο πέρασμα του χρόνου όταν η επιθυμητή εξάρτηση έχει επιτευχθεί, η συμπεριφορά του χειριστικού ατόμου μεταβάλλεται. Η αρχική στοργήμειώνεται ή εξαφανίζεται, και συχνά αντικαθίσταται από έλεγχο, κριτική.
Η Δημιουργία ενοχών ή αλλιώς το guilt tripping περιλαμβάνει τη χρήση της ενοχής ως εργαλείο πίεσης, με την προσδοκία ότι το άλλο άτομο θα αλλάξει τη συμπεριφορά του για να ικανοποιήσει τις ανάγκες ή τις επιθυμίες του χειριστή.
Πότε όμως οι συμπεριφορά του συντρόφου μας είναι πραγματικά χειριστική και πότε είμαστε εμείς εξαρτημένοι από το άλλο άτομο. Η ισορροπία βρίσκεται στο να καταλάβουμε ποιο είναι το όριο και η ευθύνη μας και πότε αυτή η ευθύνη ξεπερνά τα όρια του φυσιολογικού. Αν καταλάβουμε ότι η σχέση δεν είναι αμοιβαία ή ότι το άλλο άτομο συνεχώς υπερβαίνει τα όρια σου, ίσως χρειάζεται να αναθεωρήσουμε την κατάσταση και να επαναξιολογήσουμε τη δυναμική της σχέσης.
Η αργή συνειδητοποίηση των κακοποιητικών συμπεριφορών και η δυσκολία να αφήσουμε τέτοιες σχέσεις είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους και έχει να κάνει με διάφορους ψυχολογικούς και συναισθηματικούς παράγοντες. Ένας από τους βασικούς λόγους είναι ο έρωτας και το πόσο έχουμε αφεθεί σε αυτή τη σχέση και τον άνθρωπο. Η ανάγκη μας για αγάπη και αποδοχή μας κάνει να δικαιολογούμε ή να αγνοούμε συμπεριφορές που μπορεί να είναι κακοποιητικές, γιατί θέλουμε να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου, ότι αγαπιόμαστε και ότι η σχέση αυτή αξίζει να διατηρηθεί.
Ακόμα κι όταν κάτι μέσα μας φωνάζει ότι κάτι δεν πάει καλά, η ανάγκη μας να βιώσουμε την αγάπη και τη φροντίδα μπορεί να μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια σε αυτά τα σήματα κινδύνου. Η απουσία αυτοφροντίδας και η παρουσία κενού στη ζωή μας είναι παράγοντες που μας οδηγούν στο να χανόμαστε στη σχέση, να δίνουμε πάρα πολλά και να ξεχνάμε εμάς τους ίδιους. Αυτό το κενό μας κάνει να φοβόμαστε την ιδέα να χάσουμε τη σχέση, γιατί είναι σαν να φοβόμαστε να αντικρίσουμε όχι μόνο την απώλεια του άλλου, αλλά και το τι υπάρχει μέσα μας όταν η σχέση τελειώσει. Τρομάζουμε στην ιδέα ότι θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τα συναισθήματα ή τις ανάγκες που έχουμε παραμελήσει για καιρό.
Οπότε, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Από τη μία πλευρά υπάρχει η αμφισβήτηση του εαυτού μας και από την άλλη η συνεχής προσπάθεια να κάνουμε τον άλλον να μας αγαπήσει, κάτι που συνήθως δεν πρόκειται να συμβεί με υγιή τρόπο όταν η σχέση είναι τοξική ή κακοποιητική. Εξαιτίας αυτής της συνεχούς προσπάθειας, παραμένουμε προσκολλημένοι σε μια σχέση που δεν μας προσφέρει ουσιαστική αγάπη ή σεβασμό, και συνεχώς παραβλέπουμε τα σημάδια ότι η σχέση αυτή δεν μας εξυπηρετεί, αλλά αντίθετα μας βλάπτει.
Μάλλον από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχουμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η αγάπη και οι σχέσεις δεν έχουν τη βάση τους στον φόβο και στο άγχος. Είναι ήρεμες και, ενώ σε προβληματίζουν, γνωρίζεις βαθιά μέσα σου πως υπάρχουν για να σε βοηθήσουν να πας μπροστά. Οι σχέσεις μας είναι ο καθρέφτης μας· αντικατοπτρίζουν τις πιο βαθιές πληγές μας. Άρα, θα μπορούσαμε να έχουμε ένα δίκτυο ανθρώπων που να μας ανοίγει τα μάτια σε δύσκολες και μη αναγνωρίσιμες καταστάσεις, όμως το πιο βασικό είναι να αλλάξουμε τη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό.